راز دویست و پنجاه و هشت

یکهو پریدم از جا، نفس نفس میزدم اصلا نمیدونستم کجام چهره نارنجی افتاده بود توی نگاهم و داشتم دنبالش میگشتم که دیدم دستهای کوچک ماه افتاده دور انگشتهام یادم افتاد که داشت نوازشم میگرد که خوابم برده بود، اروم دستهاش رو بیرون میکشم و میرم پی سحری ، تا اشپزخانه که برسم بین خواب و بیداری هنوز اونقدر هوشیار نشدم که بفهمم تو کدام دنیا بودم که تونستم صدای نارنجی رو بشنوم، به رسم هرشب تنها زیر نور ماه، ماه زیبا که حسابی این چند شب پشت پنجره ازم دل برده ، کنار سفره یک نفره ام نشستم و قبل از اینکه اذان بگن یک دل سیر خیال نارنجی تو ذهنم میکشم تا یادم نره :

میشود روزه باز نشده یک رویا را حتی در خیال خام یک عروسک بی جان به واقعیت رساند. چه رسد به جان من که در جان او .‌ که جان او که در جان من...